Dwór cierni i róż - Sarah J. Maas - recenzja z Amerują!

 Hej, kochani!
 Dzisiaj mam dla was bardzo specjalny post. A dlaczego? Dlatego, że do recenzji postanowiłam zaprosić Ameruję z bloga Osobisty Ósmy Księżyc!
 Do recenzji wspólnie wybrałyśmy książkę Sarah J. Maas 'Dwór Cierni i Róż'.
Jaka jest nasza opinia? Tego dowiecie się w recenzji
 Zapraszamy!!!

Feyra jest dziewiętnastoletnią łowczynią, która musi wykarmić całą swoja rodzinę. Dziewczyna chodzi na polowania do lasu i coraz częściej zapuszcza się w okolice muru oddzielającego świat zwykłych śmiertelników od krainy Prythian. Mieszkają tam istoty o nadprzyrodzonych mocach, bestie ukrywające się przed ludzkim wzrokiem, potwory.

Dziewczyna na jednym ze swoich polowań zauważa wilka niezwykłych rozmiarów. Zabija go i przynosi do swojej rodziny jako pożywienie. Nie jest jeszcze świadoma tego, że zabicie tego stworzenia zmieni diametralnie jej dotychczasowe życie.

 Niedługo po tym zdarzeniu, do domu Feyry przybywa bestia. Daje dziewczynie dwie opcje. Są nimi śmierć, lub zamieszkanie na stałe na ziemiach Prythianu. 

 Co wybierze Feyra? Tego dowiecie się już z książki Sarah J. Maas - "Dworu cierni i róż"

Co myśli o tej książce Ameruja?

Cześć, hej :D

Zacznę może od tego, od czego zaczynam zawsze :)
Okładka... jest godna pożałowania. Normalnie aż oczy mnie bolą, jak patrzę na taką szkaradę! Z takiego też powodu czytałam e-booka bo inaczej bym chyba nie dała rady :')

Pierwszego kogo poznajemy, to nieustraszona człeczyna łowczyni, Feyra. Jest zima, nasza bohaterka umiera z głodu, a ma na wykarmieniu dwie szkarady siostry i zbzikowanego tatulka, który nie potrafi utrzymać rodziny. Taka ciamajda życiowa.
Już na pierwszych stronach książki czułam mieszane uczucia w stosunku do głównej bohaterki. Z jednej strony podziwiałam ją za oddanie rodzinie, a z drugiej chciałam ją wyśmiać. Przecież mogła odejść od tych pasożytów - oni jej pewnie nawet nie kochali!

Już na samym początku, dowiadujemy się, że Feyra mieszka dwa dni drogi od muru oddzielającego świat ludzi, od krainy magicznych istot. O Prythianie ludzie opowiadają niestworzone historie. O niewolnictwie, morderstwach, torturach. Bujdy? Nie. Taka jest prawda, w którą powinni wierzyć.

Tak czy siak, wracając do lasu i polowania. Już tutaj wyprowadzono mnie z równowagi, ale okey. Nie wszyscy wiedzą o co chodzi. Tak więc słuchajcie czytajcie:
Jesteście w lesie. Jest zima. Już którąś godzinę z rzędu odmrażacie sobie palce żeby upolować coś zdatnego do jedzenia i nagle pojawia się! Zbawienie! Łania pasie się kilkanaście metrów od was! Możecie ją ustrzelić. Jeden strzał i macie jedzenie na przynajmniej tydzień, a resztę mięsa przerobicie na pasztety, skórę sprzedacie na targu. Już rozmyślacie o przepysznym mięsie. Mmm. Aż tu nagle, zza krzaka wyskakuje wilczur! Wieki prawie jak koń; wystarczy, że raz się zamachnie i urwie wam głowę - dosłownie! I co robicie? Zabijacie go, bo przecież i ty możesz zostać bohaterem swojego domu swojej wioski.
Uwielbiam wilki! Normalnie szaleję za tymi zwierzętami. Są takie dzikie, wolne - a wy mi tego wilczka po prostu zabijacie! Strzała w oko, żeby futra nie zniszczyć materialiści!

Tak więc, Ferya w niektórych momentach była znośna i w sumie nie czuję do niej nienawiści. Po prostu... czasem bardzo często zachowywała się jak przysłowiowa 'nędzna człeczyna' i dzieciuch.

Tamlin... mmm, nasz złotowłosy przystojniak ukrywający swą piękną buźkę pod maską może ta buźka nie była taka piękna. Dobra, Tamlin był fajnym gościem, polubiłam go! Irytowało mnie czasem jego zachowanie, ale cóż.
Złotowłosy jest mistrzem u układaniu sprośnych wierszyków, może kogoś to zainteresuje XD.

Bardziej od Tamlina, polubiłam Luciena! Od niego nauczyłam się masy słodkich przezwisk, takich jak: "Nędzna człeczyna" czy "pijana idiotka" - naprawdę, to jego stałe teksty! :D
Ma rudą czuprynę i lisią maskę... noo i szklane oko, ale to szczegół.
Na Kocioł! Uwielbiam gościa! :D

Oczywiście, nie mogę nie wspomnieć o mojej ukochanej postaci... Rhysand!
Żmija z niego straszna, ale skoro już siedzę po ciemnej stronie mocy i piję z Luckiem herbatkę w zimowe wieczory, to dlaczego nie?
Nie wierzycie? Już przy pierwszym spotkaniu Rhysand zachowuje się tak, jakby miał ochotę zamordować główną bohaterkę.
Jestem #TeamRhysand.
Freya x Rhysand jako szip? Nieeee. Na pewno kibicować im nie będę!

Dziękuję, że zaprosiłaś mnie do wspólnej recenzji, było naprawdę miło! :D <3

Co myśli o tej książce Tusia?

 Jak już może wiecie kiedyś próbowałam czytać 'Szklany Tron' Sarah J. Maas i kompletnie mi się ta książka nie podobała. Już po pierwszych pięćdziesięciu stronach odłożyłam ją z powrotem na półkę. Sądzę, że po tej pozycji dam jednak 'Szklanemu Tronowi' jeszcze jedną szansę.

 Jeżeli chodzi o główną bohaterkę, to jak prawie we wszystkich książkach z tego gatunku w pewnych momentach mnie irytowała. Nie rozumiałam zupełnie jej decyzji, a niekiedy zachowywała się jak dziecko. Z drugiej strony podziwiam ją za to, że tak troszczyła się o osoby, które kochała.
 Feyra nie jest osobą, której nienawidzę, ale na pewno nie jest moją ulubioną bohaterką w tej książce.

 Teraz może troszkę o bohaterach drugoplanowych...
 Muszę wam powiedzieć, że jednym z moich ulubionych bohaterów był Lucien! Pokochałam go od pierwszej strony na jakiej się pojawił.
 Jednak moim najulubieńszym bohaterem z książki jest oczywiście Tamlin i jestem #TeamTamlin!
Był taki opiekuńczy i czuły w stosunku do Feyry. ja bym chciała mieć takiego męża w przyszłości. Jest to po prostu chłopak idealny! :3
 No, ale co z Ryshandem?
 Nie lubię go... On jest tak denerwujący, że po prostu... Uggg! Wiem, że pewnie mnie za to znienawidzicie, ale to tylko moje zdanie. Nie lubię po prostu tego bohatera, ale zobaczymy jak to będzie w następnych częściach z tej serii.

 Jeżeli chodzi o cały pomysł na książkę, to uważam, że autorka wykorzystała go w stu procentach. Nie wiem po co pani Maas chcę rozbijać tę historię na kilka tomów, no ale jak już je wydadzą, to żal by było nie przeczytać.
 Świat była naprawdę świetnie wykreowany, każdy bohater miał swój charakter, co bardzo mi się podobało.
 W niektórych książkach fantastycznych bardzo często się gubiłam i nie wiedziałam o co w danym momencie chodzi, a w tej książce w ogóle nie było takiego momentu.

 Muszę jeszcze wspomnieć, ze w niektórych miejscach książka była dość 'krwista', co często mi przeszkadza w książkach, ale w tej to było po prostu normalne, oprócz tego zdarzenia w ogrodzie przy fontannie, które było wręcz ohydne, ale to tylko moje zdanie...

 Książka jednak była nieco schematyczna, co muszę przyznać, ale i tak bardzo mi się podobała. Chyba to była pierwsza książka w której schematyczność mi nie przeszkadzała, więc brawa ode mnie dla pani Maas!
 Jeszcze raz muszę pochwalić autorkę za tak świetny pomysł na książkę i mam nadzieję, że na kolejnych tomach się nie zawiodę.


 No i to tyle, kochani! Jeszcze raz chcę Ci podziękować Amerujo, ze zgodziłaś się ze mną napisać tę recenzję!

 Bardzo wam dziękujemy za przeczytanie naszego wspólnego posta.

Pozdrawiamy was serdecznie <3
xxxTusia i Ameruja